Bílar eru samir við sig

Það er lítið að frétta af mér þessa dagana. Ég vinn bara og reyni að gera eitthvað af viti eins og t.d. að safna peningum, sem hefur reyndar reynst mér mun auðveldara hér en fyrir sunnan. Ég ætlaði samt að skreppa til Reykjavíkur um helgina til að heimsækja fólk, sóa peningum og sækja drasl, en þegar ég var rúmlega hálfnaður yfir Tröllatunguheiðina þá skemmdist eitthvað hægra megin að framan í hjólabúnaðinum á elskulega Applausinum mínum fallega, svo ég má eiginlega teljast heppinn að hafa náð að skrölta sömu leið til baka, ellegar hefði ég jafnvel þurft að dvelja nóttina í Króksfjarðarnesi, nema einhver hefði verið svo góður að sækja mig yfir þennan slóða sem eitthvað var búið að fenna í. Ég hef ekkert nennt að æsa mig yfir þessu, bíllinn yrði alveg jafn mikið bilaður fyrir því. Ég er orðinn ónæmur eftir allt það sem ég hef lent í á hinum ýmsu druslum síðan ég fékk bílprófið fyrir 6 árum. Ég er líka umkringdur fólki hérna sem hefur bæði áhuga og vit á bílum (ég hef hvorugt) og getur því hjálpað mér, og ég hef efni á varahlutunum svo „þetta reddast“ eins og alltaf á endanum. Ég ætla samt suður næstu helgi, hvernig sem ég kem mér þangað.

Smölun

Það hlaut að gerast. Það þýðir ekkert að flytja út í sveit og sleppa svo bara smölun og réttum! Nei, ég hitti varla þá manneskju sem spurði mig ekki „ferðu ekki í smölun um helgina?“ og svo er frændi minn kindabóndi hér rétt fyrir utan Hólmavík þannig að það var ekki um annað að ræða en að bretta upp ermarnar og skella sér í þetta. Mér finnst vinnan hjá Hólmadrangi alveg ágætlega erfið, en að elta þrjóskar kindur um öll fjöll, yfir læki, grjót, mýrar, skurði og risastórar þúfur, í vindi og frosti, og þar af leiðandi hálku, er einn sá erfiðasti hlutur sem ég hef gert. Ég vil samt alls ekki fæla fólk frá því að skella sér í smölun! Það eru til verkefni við allra hæfi, sama í hvernig formi þú ert eða á hvaða aldri þú ert. Og svo er auðvitað eitt í þessu, því fleiri sem taka þátt, því auðveldari verður smölunin. Og í ár var einmitt metþáttaka svo allt gekk þetta því mjög vel. Í þessum bransa virka hlutirnir þannig að því öflugri sem þú ert, þess erfiðara verkefni færðu. Og það vill einmitt svo til, að ég hef sjaldan verið í eins góðu formi og einmitt nú, svo ég færði mig alltaf uppá skaftið, Þar til ég var búinn að koma mér í þau vandræði að elta örugglega þrjóskustu kindur í heimi. Byrjum á byrjuninni. Það var smalað frá föstudeginum til sunnudagsins og þá tóku réttirnar við síðdegis. Ég var auðvitað að vinna á föstudaginn svo ég mætti snemma á laugardaginn og ég og bróðir minn ásamt fleirum byrjuðum efst í Norðurdal svokölluðum, og sem betur fer undir leiðsögn í gegnum talstöðvar, því að þetta var mín fyrsta smölun. Allt gekk með ágætum fyrri hluta dagsins og við gengum á jöfnum hraða í línu (semsagt, einn neðst í brekkunni, einn í miðjunni og einn ofar og svo framvegis) svo kindurnar söfnuðust fyrir framan okkur og gerðu fáar tilraunir til að fara framhjá okkur. En síðdegis tók verra við. Þá vorum við færri og kannski óreyndari, og lentum í þessum þrjóskuferfætlingum dauðans. Það var alveg sama hve mikið ég reyndi að koma fénu áfram í rétta átt, það vildi bara upp! Til að komast upp fyrir þær varð ég að taka margra tuga metra sveig framhjá þeim, en það lá við að fyrir hverja 5 metra sem mér heppnaðist að reka þær niður, þá enduðu þær 50 metrum ofar á endanum. Þær hlupu semsagt nokkra metra niður fjallið á undan mér, en síðan hlupu þær bara nógu langt meðfram hlíðinni til að ég væri ekki lengur fyrir ofan þær, og þá tóku þær bara sprettinn upp! Kvikindin enduðu semsagt nánast á toppnum og ég lá sigraður í mosanum, með asmakast og bullandi hjartslátt og gat mig hvergi hreyft fyrir mæði. Það var því ekki furða að ég var ekkert allt of spenntur fyrir sunnudeginum. En sá dagur varð mun skárri og bara þrælskemmtilegur, ég var í miklu minna puði, það voru aðrir að smala þeim hjörðum sem eftir voru á fjallinu og ég stóð bara vaktina niðri með mörgum öðrum að taka á móti þeim og koma þeim inn fyrir girðingu. Síðan tók við matur, og þegar allir voru búnir að hvíla sig aðeins hófust réttirnar. Allir sem hafa tekið þátt í réttum vita hve skemmtilegar þær eru, og þessar réttir voru engin undantekning. Í stuttu máli: Þetta var ERFIÐ helgi, en skemmtileg og ég mæti bara tvíefldur aftur að ári.

Innipúki

Ég hef ekki farið út fyrir hússins dyr í allan dag. Búinn að vera ótrúlega latur...alveg samkvæmt áætlun. Ég var að vinna síðasta sunnudag og er líka að fara að vinna næsta sunnudag og líklega fleiri þannig að ég nota þenna eina frídag á viku bara í algera afslöppun. Ég er með þreytta vöðva og sinaskeiðabólgu í hægri úlnlið ásamt bakverkjum en er samt alls ekki að kvarta þó ég sé að væla hér! Mig vantaði bara útrás einhversstaðar því að mér dettur ekki í hug að hafna neinni aukavinnu, enda er ég þvílíkt ánægður með kaupið sem ég er að fá. Mér dettur ekki í hug að kvarta yfir neinu í vinnunni, ég er búinn að ákveða að sama hvað gengur á, þá ætla ég aldrei framar að kvarta yfir álagi á vinnustað. Ef mér líkar ekki vinnan þá ætla ég frekar að segja upp heldur en að fara að væla. Læt þetta bara dynja á ykkur í staðinn, haha, gott á ykkur! Þetta er bara búinn að vera besti laugardagur í heimi. Ég svaf út, fór svo að horfa á bíómyndir og éta ruslfæði, át svo fiskrétt sem frændi minn eldaði af ágætri snilld, horfði síðan á landsleikinn milli Íslands og Spánar (hann endaði 1-1 fyrir stuttu, þvílík stemning á vellinum maður og markið okkar miklu fallegra) og sötraði bjór með leiknum (er reyndar enn að sötra). En já, vinna á morgun svo ég kveð.

Þreyta dauðans

Ég ætlaði að vera svo duglegur að blogga, alveg 2-4 sinnum í viku eða oftar! En svo ég segi sannleikann þá er ég alls ekki búinn að venjast þessu nýja starfi almenninlega, þá er ég að meina líkamlega, þannig að þegar ég kem heim eftir hvern dag, þá er líkaminn kominn í verkfall svo ég geri ekki helminginn af því sem ég ætla alltaf að gera. Ég er alveg búinn að læra ágætlega á þetta starf og finnst það alls ekki slæmt, en líkamlega séð er þetta algert sjokk, því að ég er að erfiða svo margfalt meira en hjá borginni. Samt ekki þannig að það bitni illa á bakinu, heldur er ég einfaldlega bara á fullu nánast hverja einustu sekúndu og maður stoppar hreinlega ekki nema í pásunum. Hjá borginni fór örugglega að minnsta kosti helmingurinn af tímanum í að keyra á milli verkstaða, líklega meira. Það var sífellt hopp inn og útúr bílum, mislangar og óreglulegar pásur, matarhléið var mislangt og vinnan var mun skrikkjóttari heldur en hjá Hólmadrangi (nafnið á rækjuvinnslu þessari). Þar var stundum rosalega mikið að gera einn daginn, en þann næsta kannski ekkert að gera. Hjá Hólmadrangi er alltaf jafn mikið að gera alla daga. Nú eru allar bakarísferðir á bak og burt, það er ekki nokkur einasti séns að svo mikið sem ná að dotta hérna (maður sofnaði stundum í bæjarvinnunni!), færibandið rúllar sífellt og það þarf sífellt að fylgjast með öllu í kringum sig. Ef ég gleymi mér í augnablik, þá er kannski farið að vanta rækju á bandið, eða jafnvel komið of mikið af henni, eða þá að ég er í þann mund að lenda í árekstri við lyftara! Ég þarf að mæla hitastigið á körunum og sýsla ýmislegt annað. Ef ég er röskur og vel vakandi þá gengur allt vel og mér líður ágætlega, annars fer allt í köku! Eitt er víst, ég á eftir að vera með mun meiri tekjur hér á Hólmavík og það er erfiðara að eyða hér í litlu þorpi, sem er bara snilld. Samt er alveg feikinóg hægt að gera hér og þér þarf aldrei að leiðast. Ég skrifa kannski meira um það seinna en í augnablikinu langar mig bara til að fara að sofa! Góða nótt...

 

Fullkomin helgi

Ég átti alveg fullkomna helgi, finnst mér. Í fyrsta lagi fékk ég frítt far suður til Reykjavíkur um helgina, svo svaf ég út á laugardaginn, ég fékk ókeypis klippingu og er því laus við margra mánaða hárvöxt (og er því alveg gjörbreyttur í útliti), ég skrapp í bíó, náði að þvo vinnufötin mín sem önguðu svoleiðis af rækju og núna sit ég við tölvuna og sötra bjór, og horfi á sjónvarpið með öðru auganu...alger afslöppun, þetta gerist ekki betra! Ég er reyndar að fara að vinna á morgun, en ég hef litlar áhyggjur af því, enda get ég bara lagt mig á leiðinni norður, ahh! Það er sko hægt að blogga um ekki neitt, en eitthvað er betra en ekkert!