Já...

Góðar fréttir fyrir mig! Rafmótorinn er kominn úr viðgerð og við pabbi settum hann aftur á hjólið í gær. Hjólið virkar fínt núna og tryggingin náði yfir allan kostnaðinn! Nú er stefnan sett á að hjóla sem oftast í skólann og víðar, nema kannski þegar veðrið er verulega leiðinlegt, og þá er ég fyrst og fremst að tala um BLEYTU. Ég get klætt kuldann af mér og rokið truflar mig ekki, en mér finnst ekkert leiðinlegra en að verða gegnblautur. Það allra besta við að fara í skólann á hjólinu er að losna við að finna stæði, en það er hrein geðveiki að reyna að fá stæði hjá FB á annatímum. Ef ég kem of seint þá þarf ég að leggja í allt að 250 metra fjarlægð frá anddyri skólans, sem gerir mig enn seinni, en ef það væri búið að leggja í öll stæði nema það fjarlægasta sem leyfilegt er að leggja í, þá væri fjarlægðin orðin heilir 350 metrar (hjá Leiknishúsinu), takk fyrir!

Ég er ekki mikill aðdáandi Facebook, en ég á marga vini á síðunni sem ég vil geta spjallað við. Mér til mikillar gleði er til svokallað Facebook spjallforrit sem gerir mér kleift að spjalla við Fb-vini mína og vera sýnilegur þeim, án þess að nota Facebook síðuna sjálfa. Ég setti upp forritið í dag og mun því verða mun oftar sýnilegur (flestum) Fb-vinum mínum, en líklega mun ég nota Facebook enn minna en verið hefur, og hef ég þó lítið notað það undanfarið! Það er alveg gulltryggt að maður segi eða geri einhverjar bölvaðar vitleysur öðru hvoru á þessari síðu, sem maður svo dauðsér eftir, eða að maður fái kjánahroll yfir einhverju sem aðrir séu að gera. Fínt að losna við það... að minnsta kosti þar til ég skipti aftur um skoðun! Það er mun betra að tjá sig bara hér, og skrifa eitthvað kjánalegt sem færri eru að kíkja á, og sem líklegra er að réttir aðilar skoði, heldur en að nánast allir manns ættingjar og annað fólk, sem maður hefur sett á vinalistann sinn sjái, hvort sem þeir höfðu áhuga eða ekki, því að allt sem maður skrifar á Facebook, birtist í einhverri ,,fréttaveitu" síðunnar. Mér er alveg sama þó að ókunnugt fólk slæðist hingað inn að lesa, það fólk veit hvort eð er nánast ekkert um mig og þó svo einhverjir þeirra yrðu reglulegir lesendur og jafnvel skrifuðu athugasemdir þá væri það bara allt í lagi. Það er bara gaman ef einhver ókunnugur sýnir skrifum manns áhuga, sá aðili er þá að koma hingað af þeirri ástæðu að honum eða henni líki við eitthvað í fari manns. Á Facebook, ef maður skrifar allt í einu að það eigi að ,,skjóta alla refi," eða maður skrifar að það eigi að ,,láta grey refina í friði," þá sjá það allir og fólk mun skiptast í fylkingar með eða á móti! Hérna fær maður auðvitað líka kannski bæði jákvæða og neikvæða gagnrýni, en munurinn er sá að sá sem er á móti lífsskoðunum mínum skrifar mig fljótt sem aula og hættir svo oftast í kjölfarið að heimsækja mig, vitleysinginn . Það er þægilegra að vera meira óskrifað blað í augum náungans sem hefur ekki áhuga á mér en hendir mér þó ekki af vinalistanum sökum blóðtengslanna eða annarra tengsla!

Það er sannarlega ekki allt ljúft í lífi mínu þessa dagana þó margt sé gott, eins og með hjólið. Ég hef átt við mikinn athyglisbrest að stríða alveg síðan skólaönnin hófst, sem hefur komið niður á náminu, en svo hef ég verið að kljást við miklar svefntruflanir að auki. Nú hefur þunglyndi bæst við auk sjúklegrar frestunaráráttu (oft fylgifiskur þunglyndis), en ég áttaði mig ekki strax á að ég væri kominn með þunglyndi því að það kom svo lúmskt, hægt og rólega. Það tengist eflaust klemmunni sem ég er í, að ná ekkert að einbeita mér að náminu, og að átta mig svo á því í framhaldinu, að von mín um útskrift fyrir jól væri runnin út í sandinn. Svo eru það fjármálin sem valda mér áhyggjum, en ég er í mínus og veit ekkert með starf eftir áramót, hef ekki enn fengið nein alvöru svör frá vinnuveitendum sem ég hef haft samband við, en reyndar á ég eftir að sækja um á fullt af stöðum. Ég gerði mér loks grein fyrir að ég væri nú með snert af þunglyndi þegar ég fór að hugsa um það hvað ég er farinn að sofa mikið. Ég er farinn að nota öll möguleg tækifæri til að sofa og þó ég sé til dæmis vakandi núna um miðja nótt, þá er ég að sofa miklu meira en venjulegan sólarhrings-dagskammt. Stundum sef ég meira að segja mest alla nóttina en samt legg ég mig heillengi eftir skólann. Þetta er ekki skemmtilegt, en mitt sterkasta vopn gegn þunglyndinu er að ég veit að það er bara í höfðinu á mér, og líf mitt hefur nákvæmlega ekkert orðið svona hræðilegt allt í einu. Það er einfaldlega dökkt ský í höfðinu á mér, það er allt og sumt. Samt losna ég ekki við þunglyndið, en það að vita að þetta er bara höfuðið gerir mér kleift að halda ,,næstum því" mínu striki, fara í sund, fara út og skokka, kíkja í heimsóknir (sem ég mætti þó gera meira af) og gera aðra uppbyggilega hluti, tja, auk þess að sofa svo þegar mér dettur ekkert skárra í hug! Hafið því engar áhyggjur af mér, ég mun jafna mig , og alveg sérstaklega þegar önnin er búin og ég fer að vinna aftur og ég get farið að enduskipuleggja tilveruna og hafa efni á að lifa í þessum blessaða efnisheimi. Það er bara staðreynd að þó að hamingjan fáist kannski ekki fyrir peninga, þá fæst öryggistilfinning og minni áhyggjur fyrir peninga, og hægt er að gera örlítið vel við sig án þess að óttast að fá það í bakið á gjalddaga.

Jæja, best að fara kannski að sofa?

Skokkið

50,6 km komnir á 12 dögum (4,22 km u.þ.b. á dag). Byrjaður að léttast, þokkalegt!

Mér gengur því miður ekki eins vel í skólanum, ég mun ekki ná að útskrifast á þessari önn og peningarnir eru búnir svo ég neyðist til að hætta námi óútskrifaður og fara í fullt starf. Útskriftinni mun því seinka um kannski 1-2 ár en fjandinn hafi það, ég skal verða stúdent fyrir þrítugt. Ég er búinn að fá nóg af því að búa ekki í eigin íbúð orðinn þetta gamall svo ég er að fara á leigumarkaðin þegar ég er búinn að finna mér vinnu einhversstaðar á landsbyggðinni en mig langar ekki að búa á höfuðborgarsvæðinu af ýmsum ástæðum, þó mér sé alltaf hlýtt til Reykjavíkur. Það er bara of dýrt að búa hér, ég sætti mig ekki við að verða íbúðarlánsþræll til eftirlaunaáranna og ég sætti mig heldur ekki við að borga meirihluta launanna í leigu. Svo er líka bara yndislegt að búa á litlum stað eða í sveitinni.

4. dagur

16,88 km komnir á fjórum dögum. Eftir viku verður þetta orðið rútína

Þyngd 14. okt. - 99.0 kg

Fyrsti skokkdagur

Fyrsti goslausi dagur og skokkdagur

14. október 2012 :)

Lesstofan

Hér sit ég í lesstofu FB og læri, tja ekki nákvæmlega núna, augljóslega! En hún er orðin að mínu öðru heimili og hér skal ég vera alla daga, svo lengi sem hún er opin, til að læra ótruflaður. Ég tel að ég muni ná mun betri einbeitingu hérna og ég fer til dæmis ekki að leggja mig hér (allavega ekki meira en smá dott!) og hér er ekkert sem truflar. Það er líka gott ef ég næ að klára allt heimanámið hér og þá er ég bara laus loksins þegar ég kem heim á kvöldin. Eini gallinn við þetta er að ég missi af kvöldmatnum heima, en þetta skiptir meira máli og ég fæ mér bara eitthvað að borða í skólanum.

Þá er 1/3 annarinnar búin og gengur illa

Höfuðið á mér er samt við sig. Athyglin er engin og svefninn er í óreglu. Hvað skal gera? Þetta er mjög slæmt verandi á útskriftarönn og búinn að hlakka svo til að verða stúdent. Það eina sem huggar mig er að sem betur fer er aðeins einn þriðji annarinnar búin svo að ég á enn möguleika á útskrift með smá kraftaverki. Héðan í frá er ég fluttur í skólann frá 8-9 á morgnana til rúmlega níu á kvöldin nema á föstudögum. Vonandi dugar það.

Skólinn byrjaður

Þá er útskriftarönnin mín hafin. Nú er að standa sig!

Hvað skal gera?

Það er að koma helgi án sunnudagsvinnu! Á ég að vera kyrr á Ströndum? Eða fara til Reykjavíkur? Eða jafnvel til Akureyrar? Þetta er erfitt val og allt góðir valkostir! Ég þarf að hugsa málið.

Rafhjól

Nú er ég kominn á rafmagnsreiðhjól, eða rafhjól eins og þjálla er að kalla það (en sumir halda þá að verið sé að tala um rafvespur). Ég fékk mótorinn og fylgihluti föstudaginn 4. maí og pabbi hjálpaði mér að koma þessu á Mongoose Tyax hjólið mitt. Til þess varð reyndar að fækka gírum hjólsins um einn vegna plássleysis, en það kemur ekki að sök enda er mótorinn það góður að varla þarf að snúa pedölunum að neinu marki til að komast áfram. Ég hef líka prófað að hjóla upp brekkur án mótorsins eftir breytinguna og þrátt fyrir færri gíra og aukinn þunga er það vel gerlegt. Ég lenti reyndar fyrst í því að fá rangt hleðslutæki hjá þeim sem var pínu svekkjandi því að auðvitað langaði mann strax til að bruna út um allar stéttar á nýja gripnum, en ég er núna kominn með rétt hleðslutæki svo ég get brosað á ný. Ég er viss um að það verður svo gaman og auðvelt að hjóla að ég á nánast eftir að leggja bílnum nema bara til að komast á milli landshluta, eða ef ég þarf að flytja mikinn farangur eða taka með farþega. Ég hlakka eiginlega mest til þess að sjá hvað bensínsparnaðurinn verður mikill, enda var það megintilgangurinn með kaupunum á rafbúnaðinum. Nú er komið að því að flytja til Stranda fyrir sumarið og hlakka ég mjög til þess, en ég hef þurft að bíða af mér snjóbyli og fresta brottför um einn dag, enda kominn á sumardekkin og maður átti ekki von á svona veðri aftur því það er jú kominn miður maí og það hefur verið bongóblíða þar til nú. En ég ætti að geta komist af stað í kvöld ef ég fer bara varlega. Jæja, það er best að fara að koma öllum farangrinum fyrir, sem er mikill, enda er ég ekki að fara að tjalda til einnar nætur.

Hugleiðingar

Mér finnst fólk einblína allt of mikið á hið neikvæða í kringum sig, og sérstaklega hið neikvæða við annað fólk. Mér er fyrirmunað að skilja hvers vegna. Ekkert dregur orkuna og lífsgleðina eins hratt úr fólki eins og þegar það horfir á heiminn í gegnum neikvæðni-gleraugunun og leggur alla galla og mistök fjölskyldu og vina á minnið á kostnað hins góða. Fólk verður að reyna að hittast í miðjunni og gefa örlítið eftir. Vera það sjálft og leyfa öðrum að vera það líka. Og rifja öðru hvoru upp góðu minningarnar um hluti sem fólk hefur gert saman. Það er hægt að hafa góð áhrif á fólk en það er ekki hægt að stjórna fólki. Því meiri reiði og neikvæðni sem einhver fær á sig þegar honum eða henni er sagt frá neikvæðum eiginleikum sínum, því meiri eru líkurnar á að sú manneskja reisi varnarmúr í stað þess að hlusta og koma til móts við mann. Þetta getur orðið vítahringur sem leysist aldrei nema með því að skoða sjálfan sig aðeins líka.

Ég er samt alls ekki að segja að maður eigi bara að láta sig hafa það ef einhver komi illa fram við mann dags daglega, alls ekki. En það er ekki sanngjarnt að sturta því neikvæða í fari manneskju á vogarskálina en henda svo hinu jákvæða í ruslið og meta manneskjuna svo, bara af því að vináttan eða sambandið hefur staðið yfir svo lengi. Það er ekki gæfurík aðferð. Við erum og verðum alltaf einstaklingar sem verða aldrei alveg eins, svo það gildir að reyna til þrautar að finna lausn áður en gefist er upp. Það er þess virði, því að sársaukinn og missirinn við hinn valkostinn verður oftast, þó ekki alltaf, en oftast, miklu meiri. Það leysir mikinn vanda að tala saman og segja frá vilja sínum og gera kröfur, en hlusta líka á vilja hins aðilans og slá svo aðeins af kröfunum og líta framhjá sumu. Þá líður oftast báðum aðilum miklu betur. Svo er stundum líka ekki rétti tíminn til að gera þetta, þá verður bara að bíða næsta dags.

Það er gott að hreinsa hugann með því að fara út og gera eitthvað skemmtilegt einn og án hins aðilans og leyfa hinum aðilanum stundum að fara eitthvað án manns í smá stund. Svo þarf að muna eftir öllum hinum í fjölskyldunni og vinahópnum og heimsækja þá, en bíða ekki eftir að aðrir komi til manns sjálfs. Ég er reyndar mikill einfari í eðli mínu og mér líður mjög vel einum með sjálfum mér. En ef ég léti líða mjög langan tíma líða á milli án þess að rækta fjölskyldu- og vinaböndin þá færi mér að líða verr.

Jæja, þetta er orðin mikil langloka hjá mér, en ég fann núna hjá mér þörf fyrir að skrifa hér aðeins því mér hefur fundist eins og fólki í kringum mig hafi vantað að vera ögn jákvæðara gagnvart sjálfu sér og öðrum. Samt, þegar ég hef reynt að sjá ástæðuna fyrir skortinum á hamingjunni, þá sé ég oftast ekki nema tiltölulega heilbrigt fólk, umvafið fjölskyldu og vinum, en sem er samt vansælt. Stress, peningar, neikvæðar fréttir, tap, endalaus stjórnmál (sem maður ræður svo litlu um), vinnan, heimilisstörfin og aðrir hlutir, eða annað fólk má ekki íþyngja fólki svona mikið. Sumarið er jú komið og tækifærin eru mörg og það er full ástæða til þess að vera glaður. Ég er fyrrverandi þunglyndissjúklingur og held því að ég sjái stundum heiminn skýrar en margir eftir að hafa sloppið í heilu lagi úr viðjum þessa hræðilega sjúkdóms. Og ég vil endilega deila hugleiðingum mínum með öðrum, tja, allavega í þetta skiptið. En jæja, nú verð ég að halda áfram að læra fyrir lokaprófin mín og stressa mig agnarögn yfir þeim, en bara agnarögn! :)